Estoy en Quito

En toen zat je in Ecuador?!

And then suddenly I am in Ecuador (English text below)

De eerste tekenen begonnen anderhalf jaar geleden.

Vuur; het blijft iets magisch voor me. Een vuur maken brengt me zo iets rustgevends.

Het is mijn televisie, medicijn, kameraad. Ik deel ook graag de stilte van het vuur met anderen.

Zo begon het, anderhalf jaar gelden. Vanuit een diepe ontspanning ontstaat er een verbinding die ik nog steeds heel bijzonder vind. Een verbinding met een dieper weten, een dieper richting geven.

Het eerste bericht was Spaans te gaan leren. Helemaal uit het niets.. Beetje vreemd, maar daar hou ik soms wel van. Vamos, apprender Espanol! Het is een reis geweest langs vele media die me hebben geholpen. Online video´s, podcasts, vele spaanstalige vrienden, leerboeken en Café Espanol in Maastricht. Het is nooit een lineaire lijn geweest maar telkens fases die me beetje bij beetje verder hielpen.

Het tweede bericht diende zich een paar maanden later aan; wederom bij het vuur.

´Ga naar Ecuador´ Duidelijk zou je denken.. toch.. het heeft behoorlijk wat twijfel gekost voordat ik het daadwerkelijk aandurfde om te gaan boeken. Ik heb/had geen flauw idee waarom ik in hemelsnaam hier heen moest. Er waren zoveel dingen die me in Nederland, Maastricht, Europa zouden kunnen houden. Ik had het soms ook echt gehad; ´Flikker maar op met je Ecuador´ en toch.. het veel bleef terugkomen. Dus ben ik gegaan.

Ik schrijf dit blog old-school vanaf een internet café achtig iets. Een van de vele dingen die me doen herinneren aan de tocht naar Azie. Nu precies tien jaar geleden (!) Een groot verschil dat al doende de lengte van deze reis wel duidelijk werd. Minimaal 6 weken. De terugvlucht is al geboekt.

Een doldwaze laatste week van allerlei mooie dingen en zaken die toch nog lastminute geregeld moesten worden. Een workshop Ritual Play geven, vaccinaties krijgen, workshop Conscious Closeness [e-2665] volgen, een GEWELDIG einde-jaars Gala van YES (Young Entrepreneur Society) in Maastricht met een prachtige date (waarmee ik vantevoren nog samen naar een yogales ging, genial haha), spullen pakken (en toch wel paar keer doorselecteren) de dag voor vertrek nog mn rugzakken kopen, camera regelen, afscheid van mn ouders, huis klaarmaken, verzekeringen en dan vergeet ik vast nog veel. De afgelopen week geen nacht meer dan 5 uur geslapen. Tel daarbij een non-stop vlucht van 12 uur(!) van Amsterdam naar Quito en je kunt je voorstellen. Ik was blij toen ik er was. De emoties wisselen elkaar in hoog tempo af. Het ene moment is er een innerlijke glimlach vervolgens biggelen de tranen over mn Wangen. Ook mijn lichaam draagt fysiek zn steentje bij. Ik tril me soms een ongeluk haha. Het voelt alsof er op die manier allemaal spanning wordt afgevoerd, alsof er ook ruimte wordt geschapen voor iets nieuws.

Beetje bij beetje wordt de reis duidelijk. Al doende. Dit had ik van tevoren nevernooitniet kunnen bedenken. Mn buurman in het vliegtuig bijvoorbeeld. Van pure verveling begon ik maar tegen hem te praten. Hola Carlos, mucho gusto. Het is echt een zegen geweest. Allerlei goede tips over wat er te doen is. Dat is grotendeels wel mijn ervaring hier tot nu toe (dit is nu mn 3e dag hier) mensen zijn erg vriendelijk en behulpzaam. Ik groei met mn Spaans maar ik ben o zo blij dat er een basis is waarmee ik me toch redelijk uit de voeten kan maken.

Een paar maanden terug volgde ik een online training voor mannen om mannengroepen te begeleiden. Dat was in zichzelf al heel waardevol maar toen melded zich de 3e training ineens, Salo, een Ecuadoreaan in de groep. Ik dacht ´jou moet ik hebben!´ Ik reikte naar hem uit en we bleven in contact. Ik kon bij hem terecht de eerste dagen van mijn aankomst (aangezien Quito op 2800 meter ligt vond ik dat hoogtetechnisch ook wel slim om zekerheidshalve wat te acclimatiseren) Gelukkig had ik goede ervaringen met 3200 meter in de Himalaya´s. Maarja dat was toch alweer 10 jaar geleden. Salo´s familie verwelkomde me hartelijk. Het is zo fijn om te ervaren dat ik toch echt wel wat gesprekken kan voeren. Er wordt geweldig voor me gezorgd en ik had me niets beters kunnen wensen voor mn aankomst hier. Heerlijk beetje aankomen. Inmiddels lijkt het erop dat ik zelfs langer kan blijven als ik wil. (Zeker met de feestdagen in de aantocht is dat een hele welkome backup.)

Er zijn verschillende uithoeken van het land die me lokken. Een grote gemene deler zal toch wel de natuur zijn. De Amazone aan de oostkant en de zee (Galapagos) eilanden aan de westkant om maar wat te noemen.

Tja en wat heb ik hier dan te doen.. Gedurende mn vlucht heb ik dan toch eindelijk Barbie de film gekeken. (5 keer gepauzeerd om weer ff te rusten) al met al heeft de film me toch mede aan het denken gezet. Wat ik eruit haalde in deze situatie is; welk idee heb ik van mezelf en wat klopt werkelijk? Ben ik wel te reduceren tot bepaalde kenmerken? Vermoedelijk niet. Hoe meer ik het me bewust word hoe rijker en gevarieerder ik me gewaar word.

Ik geloof Heilig dat ik sterker/grootser ben dan ik denk. Deze reis is weer een diepgaande herinnering aan zoveel. En dit is pas de 3e dag. Vooral de uitnodiging om er niet te veel over na te denken. Al doende toont het leven zich wel. Mijn lichaam is ook zo wijs en ik mag leren daar contact mee te maken. Echt te zijn en te vertrouwen.

Vol nieuwsgierigheid op weg in dit nieuwe hoofdstuk van mn leven.

Dank aan alle vele lieve vrienden en familie die me gesteund hebben en steunen in de voorbereiding van deze reis. [e-2665]

Liefs Theodorus

PS ik heb (ook) wel een zwak voor latina´s dus wie weet haha.

The first signs started a year and a half ago.

Fire; it remains something magical for me. Making a fire brings me something so soothing.

It is my television, medicine, companion. I also like to share the silence of fire with others.

This is how it started, a year and a half ago. From deep relaxation, a connection emerges that I still find very special. A connection to a deeper knowing, a deeper direction.

The first message was to start learning Spanish. Completely out of the blue. Bit strange, but I like that sometimes. Vamos, apprender Espanol! It has been a journey through many mediums that have helped me. Online videos, podcasts, many Spanish-speaking friends, textbooks and Café Espanol in Maastricht. It has never been a linear line but phases that helped me progress bit by bit.

The second message presented itself a few months later; again by the fire.

´Go to Ecuador´ Obvious you would think... yet... it took quite a bit of doubt before I actually dared to book. I have/had no idea why on earth I had to go here. There were so many things that could keep me in the Netherlands, Maastricht, Europe. I had also really had it at times; ´Flicker away with your Ecuador´ and yet... the lot kept coming back. So I went.

I am writing this blog old-school from an internet café-like thing. One of the many things that remind me of the trip to Asia. Now exactly ten years ago (!) A big difference that while doing so, the length of this trip did become clear. At least six weeks. The return flight is already booked.

A crazy last week of all kinds of great things and things that still had to be arranged last minute. Giving a Ritual Play workshop, getting vaccinations, attending a Conscious Closeness workshop, a wonderful YES (Young Entrepreneur Society) end-of-year Gala in Maastricht with a wonderful date (with whom I went to a yoga class beforehand, genius haha), packing (and selecting a few times), buying my rucksacks the day before departure, arranging the camera, saying goodbye to my parents, preparing the house, insurances and I'm sure I'm forgetting a lot. Last week I didn't sleep more than five hours a night. Add to that a 12-hour(!) non-stop flight from Amsterdam to Quito and you can imagine. I was happy when I got there. The emotions alternate at a rapid pace. One moment there is an inner smile then tears are streaming down my cheeks. My body also contributes physically. Sometimes I tremble like crazy, haha. It feels like tension is being released, as if space is being created for something new.

Little by little, the journey becomes clear. In the process. I could never have imagined this beforehand. My neighbour on the plane, for instance. Out of sheer boredom I started talking to him. Hola Carlos, mucho gusto. It really has been a blessing. All kinds of good tips on what to do. That's largely been my experience here so far (this is now my 3rd day here) people are very friendly and helpful. I am growing with my Spanish but I am oh so happy that there is a base with which I can get by reasonably well.

A few months ago, I followed an online training for men to guide men's groups. That in itself was very valuable but then suddenly, on the third training, Salo, an Ecuadorean, joined the group. I thought ´you I must have!´ I reached out to him and we stayed in touch. I could stay with him for the first few days of my arrival (as Quito is at 2800 metres, I thought it was smart to acclimatise to the altitude to be on the safe side). Fortunately, I had good experience of 3200 metres in the Himalayas. But that was 10 years ago. Salo´s family welcomed me warmly. It is so nice to experience that I can really have some conversations after all. They take great care of me and I could not have wished for anything better before my arrival here. Lovely little arrival. Meanwhile, it seems I can even stay longer if I want to. (Especially with the holidays approaching, that's quite a welcome. (Especially with the holidays approaching, this is a very welcome backup.)

There are several corners of the country that lure me. Surely a big common denominator will be nature. The Amazon on the east and the sea (Galapagos) islands on the west to name a few.

Well then, what do I have to do here? During my flight, I finally watched Barbie the movie. (I paused 5 times to rest again) all in all, the film made me think. What I got out of it in this situation is; what idea do I have of myself and what is really true? Am I reducible to certain characteristics? Presumably not. The more I become aware of it, the richer and more varied I become aware of myself.

I firmly believe I am stronger/greater than I think I am. This journey is another profound reminder of so much. And this is only the 3rd day. Especially the invitation not to think about it too much. In the process, life does show itself. My body is also so wise and I get to learn to connect with it. To be real and to trust it.

Full of curiosity on my way in this new chapter of my life.

Thanks to all the many dear friends and family who have supported and are supporting me in preparing for this journey.

Love Theodorus

PS I (also) have a weak spot for latinas so who knows haha.