Kerst, dode schapen en een nieuwjaarsretraite

Kerst, dode schapen en een nieuwjaarsretraite.

Christmas, dead sheep en a new years retraite.

(English below)

Langzaam begint het te wennen om hier te zijn. De straten in Quito zijn in mijn directe omgeving vertrouwd. Elke dag wel even naar een park om toch iets van de natuur mee te pikken. Iets wat ik in de stad erg waardeer. Zeker hier. De walmen van diesel auto´s en bussen slaan je om de oren. Ik snap wel dat sommige mensen hier met mondkapjes rondlopen..

Dan Kerst, ik wist dat ik naar Imbabura moest. Een regio noordelijk van Quito. Een prachtige reis door de bergen naar een oude vulkaan. Hierover later meer. Kerst niet met mn familia vieren. Ging me toch niet zo makkelijk af. Ook toen ik de reis boekte en wist dat ik niet met Kerst naar mn ouders kon.. het droeg bij aan twijfels of het wel echt klopte. Salo´s familie voelde en voelt erg vertrouwd en warm. Ik zou graag gewoon bij hen zijn, ook al waren ze er eventueel niet of hadden ze andere afspraken. Blijkbaar was het best een dingetje om mijn verlangen hier uit te spreken. Los van wat er verder gebeurde. Gelukkig werd de vraag hartelijk ontvangen. Dat zorgde ervoor dat ik in ieder geval een backup had voor de kerst. Dit aangezien ik niet wist of er op de 24e December überhaupt bussen zouden gaan terug naar Quito. Maar zien hoe dat zou aflopen.

Goed Imbabura dus. Een busreis van ongeveer 2 uur door de bergen. Ik genoot van de Wilde natuur die links en rechts van de weg aanwezig was. Diepe dalen en hoge pieken. In de verte de vele (oude) vulkanen die de vallei van Quito omgrenzen. Sommige zo hoog dat er sneeuw aan de toppen ligt. In Imbabura had ik een kamer in een hostel geboekt. Geen idee hoe ik het vond maar foto´s van de gebouwen spraken me erg aan. Er werd veel met hout, lee men andere natuurlijke materialen gewerkt. Het bleek een plek die werd gerund door een man van de inheemse bevolking, de Quichua. Prachtig om te zien hoe oude wijzen van leven nog in stand worden gehouden. Waar elders gigantische tractoren het land bewerken werd hier nog een paard met ploeg gebruikt om het land om te woelen bijvoorbeeld. Tijdens mijn verblijf daar sliep ik voor het eerst een hele nacht door. Iets wat me sinds de laatste week van mijn voorbereiding niet meer was gelukt. De woeste natuur, frisse lucht en fijne mensen die ik daar ontmoeten deden goed.

Zoals gezegd was er dus een vulkaan in de buurt van mijn verblijf. Ik móest die gaan beklimmen. Terwijl ik op pad ging liepen 3 honden van het hostel met me mee. Dat raakte me zo. Zoals wel vaker op sommige momenten in mijn leven was er hulp vanuit het dierenrijk. Het voelde alsof ik er niet alleen voorstond, ook al liep ik alleen. Een dierbaar ontroerend gevoel. Des te meer omdat ik me soms werkelijk afvraag wat ik in hemelsnaam te doen heb hier.. De honden liepen voor me uit. Wachtte op me tot ik ze inhaalde en liepen vervolgens weer verder. We rustten gezamenlijk, ik deelde wat water met ze. Onderweg blaften (speelden?) ze tegen koeien en schepen. Als ik floot kwamen ze vaak weer naar me toe. Soms niet direcht. Op een gegeven moment volgden ze niet meer en hoorde ik ze alleen nog in de verte blaffen. Ik dacht dat ze hun weg wel weer terug zouden vinden naar het hostel. Ik liep verder de imposante vulkaan tegemoet. Op een kaart had ik gezien dat er een restaurant zou moeten zijn onderweg. Dat bleek helaas toch niet het geval. Ik wilde nog even het bos in en zou daarna weer verder af gaan dalen. Het was goed geweest voor vandaag. Onderweg kwam ik nog een paard tegen waar ik heerlijk mee kon spelen. Interessant om te merken dat er een bepaalde vertrouwdheid is in het zijn met paarden (in het verleden al meerdere keren gewerkt met paarden) en toch het iets onzekere omdat ik het niet zo vaak doe. Al met al een mooie ervaring. Vervolgens nog even gewoon zitten in het bos. Bewust wat diepere ademen en genieten van alle schoonheid in en om me heen. Heerlijk. Vol goede moed daalde ik weer af naar het hostel. In de verte zag ik ineens een groep mensen in de Velden staan. Ze droegen iets, het leek wel een lijk, naar de pickup truck. Ineens flitste het door me heen. ´Het zal toch niet..´ maar jawel. Dode schapen, doodgebeten door de honden van het Hostel die me waren gevolgd.Neeeeee.

Fuck… daar sta je dan. Mijn Spaans werd tot het maximale getest om me te uiten. Hoe zeer het me speet. Voor me stond dus de hele familie. Mannetje of 8 met Kleine kinderen. Simpele boeren voor wie die schepen hun vermogen zijn. Dat dus ineens weg was, dood. Ze waren niet eens boos, enkel teleurgesteld. Al die bedrukte gezichten.. Ze wilde geld als compensatie. Een best bedrag, dat ik niet zomaar even kon betalen. We wisselden nummers uit. Ik zou dit regelen, ik zou ze alter in de middag terugbellen. Ik voelde me echt klote. In een sneller tempo daalde ik af. Kijken wat ik kon doen (verzekeringskwestie?) hoe dan ook was het een grijs gebied. Maar ik wilde wel mijn verantwoordelijkheid hier pakken. Hoe dan ook..

Aangekomen bij het hostel kwamen er enkele vrouwen boos naar me toe. Het verhaal had zich blijkbaar snel verspreid. Én de schepen waren hier afgeleverd. Ze lagen in een bijgebouwtje.. Geen fraai gezicht. Goed verder kijken hoe dit geregeld kon worden. Gelukkig bleek de eigenaar van het Hostel de boeren te kennen, hij had al contact gehad. ´Tranquillo amigo´ Relax, vriend komt goed. Vandaag of margen. Ik merkte dat ik er toch niet helemaal zeker op was. In de avond kwam er het telefoontje van de boer. Hij was nu in het stadje van het hostel. Er bleek geen contact met hem geweest te zijn?! KUT, goed .. met behulp van Salo kon ik achterhalen waar hij was. Een bijzondere onderneming kan ik je vertellen. In het holst van de nacht naar een central plein van een dorpje lopen. Daar ontmoette ik de boer aan de ingang van een kerk. Terwijl er in de kerk een mis aan de gang was gingen wij over tot de uitwisseling. Het enigste waar ik nog aan dacht is dat ik wel bewijs wilde hebben van de overdracht. Het hele gebeuren was al zo vaag. Ik maakte een video waarin ik het hele verhaal in het spans uit de doeken deed, gaf hem het geld en liet het ook tellen. Ik hoopte zo dat het verhaal Hiermee af was. Het hele gebeuren zat me niet echt lekker. Maar goed ik had gedaan wat ik kon doen. Op een gegeven moment is het goed (iets waarvan ik aan het leren ben om dat moment goed aan te voelen en daar ook naar te handelen)

De volgende ochtend trof ik de Hosteleigenaar en liet hem de video zien. Er was nog geen contact verder geweest met de boer. Ik merkte dat ik er nog steeds niet helemaal gerust op was. Ik wilde eigenlijk alleen maar weg, weg van deze situatie. Maar ik bleef en probeerde er het beste van te maken. Het bleek wel afgerond te zijn. Het was klaar. Ik zat aan mn ontbijtje.. Beetje wezenloos voor me uit te staren. Gelukkig scheen de zon. Een zondagochtend 24 december in Ecuador. Avontuurlijk op zn zachst gezegd. De dag ervoor zag ik hoe het schaap verder werd gevild en schoongemaakt. Het zou worden verkocht en er was ook een stukje bewaard. Bij het ontbijt kwam de Hosteleigenaar naar me, ´of ik ook vlees at´ vroegtie. Euh ja.. Straks een stukje vlees eten dus.. Ik mocht het vuur maken waarop dit geroosterd zou worden. Een uur van tevoren moest het vuur gemaakt worden zodat er weinig rook zou zijn en goede kolen om op te bakken. Vuur maken.. Tja .. dan heb je me toch wel. Uiteindelijk werd het een waar feestmaal. Gebakken banana, gepofte aardappelen, tomaat en schapenvlees met rozemarijn. Dit alles om half 11 in de ochtend. Ik had net mn ontbijt achter de kiezen.. Maar het was heerlijk, ook al kon ik niet alles op. Het schapenvlees was zo zacht en mals. Een goed schaap was het geweest. Mn duurst stukje schapenvlees ooit maar wel lekker haha. Gelukkig kan ik er nu met meer rust en eenzachte glimlach op terugkijken.

Met een goed gevulde maag reisde ik terug naar Quito. Er gingen gewoon bussen. Kerst wordt hier vooral op de 24e in de avond gevierd maar veel van het leven gaat gewoon gedoor. Ook voor bedrijven en dus bussen. De terugreis leek vlugger te gaan. Ik keek er echt naar uit om thuis te komen bij Salo´s familie. Ik werd wederom hartelijk ontvangen. In de avond kwam de hele familie met nog wat neven en een oom en tante bij elkaar. Ik voelde me erg welkom en deel van de familie. Er werd heerlijk gegeten, gedronken en gezongen [e-1f60a] Ik had me geen betere Kerst hier kunnen wensen. De dag erna kwam ik dan eindelijk in contact met Estafania. Via Jeska, een dierbare vriendin uit Nederland waar ze mee had gestudeerd in Maastricht. Ook bij haar werd ik hartelijk welkom geheten bij een diner wat ze gaf voor vrienden en familie. Kerst in Ecuador, wie had dat gedacht. Heerlijk gesprekken ook daar en connecties die er zijn gelegd. Wie weet wat er verder nog kan ontstaan. We spraken zelfs over het organiseren van een Ecstatic Dance hier in Quito. Een leuke gedachte haha.

Rond het einde van het jaar zal ik meerdere dagen naar een retraite gaan. Het zal een combinatie van meditatie, yoga, kunst, ceremonies en tantra zijn. Ik ben heel benieuwd hoe dat gaat uitpakken.

Iedereen een gooie roetsch (goede jaarwisseling) en alle goeds en zegen voor het nieuwe jaar.

Slowly getting used to being here. The streets in Quito are familiar to me. Every day I go to a park to take in some nature. Something I really appreciate in the city. Especially here. The whiffs of diesel cars and buses are everywhere. I can understand why some people walk around here wearing mouth caps.

Then Christmas, I knew I had to go to Imbabura. A region north of Quito. A beautiful journey through the mountains to an ancient volcano. More on this later. Not celebrating Christmas with mn familia. Didn't come easily to me after all. Even when I booked the trip and knew I couldn't go to my parents for Christmas... it contributed to doubts whether it was really right. Salo´s family felt and feels very familiar and warm. I would love to just be with them, even if they were possibly not there or had other appointments. Apparently, it was quite a thing to express my desire here. Regardless of what else happened. Fortunately, the question was warmly received. That made sure I at least had a backup for Christmas. This since I didn't know if there would be any buses going back to Quito at all on the 24th of December. Let´s see how that would play out.

Well Imbabura, then. A bus journey of about 2 hours through the mountains. I enjoyed the wild nature present to the left and right of the road. Deep valleys and high peaks. In the distance, the many (ancient) volcanoes that border Quito's valley. Some so high that there was snow on the tops. In Imbabura, I had booked a room in a hostel. No idea how I liked it but pictures of the buildings really appealed to me. They worked a lot with wood, slate and other natural materials. It turned out to be a place run by a man from the indigenous people, the Quichua. Wonderful to see how old ways of life are still maintained. Where elsewhere gigantic tractors work the land, here a horse with plough was still used to turn the land, for example. During my stay there, I slept through an entire night for the first time. Something I hadn't managed since the last week of my preparation. The wild nature, fresh air and fine people I met there did me good.

So, as mentioned, there was a volcano near my stay. I had to go and climb it. As I set off, 3 dogs from the hostel walked with me. That touched me so much. As often at times in my life, there was help from the animal kingdom. It felt like I was not alone, even though I was walking alone. A precious touching feeling. All the more so because sometimes I really wonder what on earth I have to do here.... The dogs walked ahead of me. Waited for me to catch up with them and then walked on. We rested together, I shared some water with them. Along the way, they barked (played?) at cows and ships. When I whistled, they often came back to me. Sometimes not directly. At one point they stopped following and I only heard them barking in the distance. I thought they would find their way back to the hostel. I continued walking towards the imposing volcano. On a map, I had seen that there should be a restaurant on the way. Unfortunately, that turned out not to be the case after all. I wanted to go into the forest for a while and would then continue descending. It had been good for today. On the way, I came across another horse that I was delighted to play with. Interesting to notice that there is a certain familiarity in being with horses (having worked with horses several times in the past) and yet the slightly insecure because I don't do it very often. All in all, a nice experience. Then some more just sitting in the woods. Consciously taking some deeper breaths and enjoying all the beauty in and around me. Lovely. In good spirits, I descended back to the hostel. In the distance, I suddenly saw a group of people standing in the Fields. They were carrying something, it looked like a corpse, to the pickup truck. Suddenly it flashed through me. ´It can't be..´ but yes it was. Dead sheep, bitten to death by the Hostel dogs that had followed me.Nooooo.

Fuck...there you are. My Spanish was tested to the limit to express myself. How very sorry I was. So in front of me was the whole family. Male about 8 with Small children. Simple farmers for whom those ships are their fortune. Which was therefore suddenly gone, dead. They weren't even angry, just disappointed. All those sad faces... They wanted money as compensation. Quite a sum, which I couldn't pay just like that. We exchanged numbers. I would sort this out, I would call them back alter in the afternoon. I felt really shitty. At a faster pace, I descended. Seeing what I could do (insurance issue?) either way it was a grey area. But I did want to take responsibility here. Anyway.

Arriving at the hostel, some women approached me angrily. The story had apparently spread quickly. AND the ships had been delivered here. They were lying in an outhouse.... Not a pretty sight. Good further look at how this could be arranged. Fortunately, the owner of the Hostel turned out to know the farmers; he had already been in touch. ´Tranquillo amigo´ Relax, friend will be fine. Today or margen. I noticed I was not quite sure after all. In the evening came the phone call from the farmer. He was now in the town of the hostel. There appeared to have been no contact with him?! KUT, well ... with the help of Salo I was able to find out where he was. An extraordinary undertaking I can tell you. Walking in the dead of night to a village central square. There I met the farmer at the entrance of a church. While a mass was going on in the church, we proceeded to exchange. The only thing left on my mind was that I did want proof of the transfer. The whole thing was already so vague. I made a video explaining the whole story in spans, gave him the money and also had it counted. I was so hoping this would finish the story. The whole thing didn't really sit well with me. But anyway I had done what I could do. At a certain point, it is good (something I am learning to sense that moment well and act accordingly)

The next morning, I met the Hostel owner and showed him the video. There had been no further contact with the farmer. I noticed that I was still not completely at ease. I really just wanted to get away, away from this situation. But I stayed and tried to make the best of it. It did turn out to be completed. It was finished. I sat down to my breakfast... Staring blankly in front of me. Fortunately, the sun was shining. A Sunday morning, December 24, in Ecuador. Adventurous to say the least. The day before, I watched the sheep being further skinned and cleaned. It was to be sold and a piece was also kept. At breakfast, the Hostel owner came up to me, ´if I ate meat too´ asked. Euh yes.... Eating a piece of meat later so.... I was allowed to make the fire on which this would be roasted. An hour beforehand, the fire had to be made so that there would be little smoke and good coals for roasting. Making a fire... Well ... then you got me anyway. In the end, it turned into a veritable feast. Fried banana, puffed potatoes, tomato and mutton with rosemary. All this at half past 10 in the morning. I had just finished my breakfast.... But it was delicious, even though I couldn't finish it all. The mutton was so soft and tender. A good sheep it had been. My most expensive piece of mutton ever but tasty haha. Fortunately, I can now look back on it with more peace of mind and a gentle smile.

With a well-filled stomach, I travelled back to Quito. Buses were just going. Christmas is celebrated here mainly on the 24th in the evening but much of life goes on as usual. Also for businesses and thus buses. The return journey seemed to go faster. I was really looking forward to coming home to Salo´s family. Again, I was warmly welcomed. In the evening, the whole family gathered with some cousins and an aunt and uncle. I felt very welcome and part of the family. There was delicious eating, drinking and singing [e-1f60a] I couldn't have wished for a better Christmas here. Then, the following day, I finally got in touch with Estafania. Through Jeska, a dear friend from the Netherlands she had studied with in Maastricht. She also gave me a warm welcome at a dinner she gave for friends and family. Christmas in Ecuador, who would have thought it. Delightful conversations there too and connections made. Who knows what else may arise. We even talked about organising an Ecstatic Dance here in Quito. A nice thought haha.

Around the end of the year, I will go to a retreat for several days. It will be a combination of meditation, yoga, art, ceremonies and tantra. I am very curious to see how that will turn out.

Everyone have a gooie roetsch (good turn of the year) and all good wishes and blessings for the new year.