Namaste Nepal

Het is gelukt! Het was een dolwaze reis en voorbereiding, maar ik ben er.
Ondanks maanden van voorbereiding toch nog een laatste hectische dag voor vertrek. Verzekering toch veranderen, toch nog maar een tas aangeschaft, toch nog maar een keer naar de drogist om wat extra preparaten in te slaan etc etc. Met minder dan 12 uur voor vertrek op de klok mijn spullen toch niet helemaal ingepakt hebben.

Om 6 uur op de dag van vertrek gingen de lichten aan op de overloop en stond mijn vader al aan de deur. Of ik al wist dat het 6 uur was.. Ja dat wist ik, en ik wist ook dat ik nog een half uur had kunnen slapen. Maar goed op dat moment maakt het allemaal toch niet meer zoveel uit. Slaperig zou ik toch wel zijn. Die nacht toch ietswat onrustig geslapen.

De reis zelf is eigenlijk best voorspoedig verlopen. In Londen had ik 12 uur de tijd om van luchthaven te wisselen, wat me overigens in iets meer dan 2 uur lukte. De resterende tijd werd gebruikt met een poging tot slapen. Niet echt heel succesvol verder. Een beetje rond gaan slenteren. Heathrow is een wereld op zich. Zoveel mensen die van hot naar haar gaan.. Het viel me op dat er zoveel basale eigenschappen zijn die mensen delen. Je kan de liefde zien, de vriendschap ontwaren, kinderen die hun ouders treiteren, getuige zijn van de (geveinsde) woede. Het is universeel. Ja, mensen zijn verschillend. Godzijdank! Alleen worden voor mijn gevoel worden de overeenkomsten die we hebben wel eens vergeten.

Volgens planning ga ik aan boord voor mijn vlucht naar Delhi. Mijn 3e poging een stoel te bemachtigen is gelukkig succesvol! De eerste keer werkte mijn afstandsbediening niet (ja ik bedoel als je dan toch minstens 8 uur in de lucht zit wil je ook wat.. Heb er uiteindelijk helemaal geen gebruik van gemaakt overigens) De 2e keer bleek de verdeling in het vliegtuig niet optimaal te zijn. Het was maar voor 1/3e gevuld en iedereen zat vooraan. Tenslotte kreeg ik een stoel aangeboden met extra beenruimte! Naast me zat ook nog eens een leuke meid dus dikke prima. Het bleek een schotse te zijn genaamd Lou en de reis is echt voorbij gevlogen. Dit onder het genot van flink wat schotse whiskey, Lou vermoedde dat de stwardessen niet echt benul van alcohol hadden aangezien we steeds volle glazen kregen. Er zijn ook nog pogingen geweest de slaap te vatten, die echter geen succes waren. Tijdens mijn transit in Delhi samen nog wat opgetrokken en vervolgens ging ieder weer zijn eigen weg.

Mijn laatste vlucht had een half uur vertraging, en dat is alle vertraging geweest die ik heb gehad. Eenmaal daar aangekomen werd ik werkelijk waar overweldigd door de mensen daar. Ik werd allerlei hotels en taxi's aangesmeerd en dit gebeurde op een behoorlijk aggressieve manier. Zo gauw ze doorkregen dat ik een vrijwilliger was, werd ik in een bepaalde richting gewezen en droop iedereen snel af. Na enig zoekwerk, en met hulp van behulpzame Nepalis vond ik mijn contactpersoon. Een taxirit verder, door Kathmandu is dat al een hele belevenis op zich waar ik later nog vast wel op terug zal komen, kwam ik aan op de foundation.

Ik sta en stond versteld van mezelf. In bijna 60 uur misschien 6 uur geslapen maar ik was er! Wat een kracht.. Ik ben vrijwel direct naar bed gegaan en heb de eerste nacht 13 uur geslapen. Na ongeveer 5 uur daarvan werd ik even wakker: ' Wat bezielt me om naar Nepal te gaan' om vervolgens verder te gaan slapen.

Voorlopig ga ik het hierbij laten, mooie cliffhanger lijkt me.
Update van nu: ben @ foundations en eigenlijk vooral bezig met andere dingen dan vrijwilligers werk. Ik heb mijn slaapritme redelijk hervonden